Hoe ik opgroeide!

Mijn ambities: 

Sinds ik klein was, hebben mijn dromen mij de weg gewezen. Soms waren het grote doelen,

soms hele simpele. Maar ze gaven mijn leven altijd richting en hielpen me om verder te

komen. Maar door de jaren heen zijn die ambities op een onvoorspelbare manier

geëvolueerd.

Alles begon op de basisschool. Mijn eerste droom? De beste van de klas zijn. Niet alleen om

mijn ouders trots te maken of mooie certificaten te verzamelen, maar omdat ik wist dat goede

cijfers mijn enige kans waren om verder te komen. In mijn dorp 200 kilometer verwijderd van

een grote stad, waren er weinig mogelijkheden. De wereld leek daar stil te staan, ver weg

van vernieuwing en grote dromen.

Op school besefte ik dat studeren de enige manier was om mijn toekomst te veranderen. De

beste zijn was elke week een strijd, maar elke overwinning bracht me dichter bij mijn doel.

Op de middelbare school werd het serieuzer. Ik koos mijn vakken slim, want ik wilde een

hoog diploma halen. Dat was mijn paspoort naar een grotere wereld. Het eindexamen was

niet het einddoel, maar een opstap naar mijn toekomst.

Toen ik slaagde met onderscheiding, was ik trots, ook al had ik op een nog betere score

gehoopt. De volgende stap was de universiteit.

De universiteit: een nieuw begin

Studeren was voor mij niet alleen leren. Het was een manier om mijn horizon te verbreden.

Mijn dorp leek nu verder weg dan ooit. Maar ik bleef gefocust. Mijn doel was helder: elk vak

halen, geen herkansingen, en mijn studie in één keer afronden. Dat lukte. Zeven jaar lang

werkte ik hard en haalde ik al mijn examens zonder ook maar een keer te zakken.

Daarna kwam een nieuwe uitdaging: mijn afstudeerscriptie. Dit was niet zomaar een

opdracht, maar mijn kans om te laten zien dat ik mijn diploma écht verdiende. Toen dat lukte,

voelde ik me klaar voor de volgende stap: de professionele wereld.

Specialiseren: de zwaarste proef

Maar ik wilde verder. Ik wilde een specialisatie doen, en dat betekende dat ik een moeilijk

toelatingsexamen moest maken. Voor de 500 kandidaten die zich wilden specialiseren

waren er maar 110 plaatsen. Ik moest bij de besten horen. Een jaar lang sloot ik mezelf op,

studeerde dag en nacht en liet verder alles links liggen. Toen de uitslag kwam,

kon ik het bijna niet geloven: ik had het gehaald!

Specialiseren was een nieuw avontuur. Vooral het eerste examen was berucht – iedere

neuroloog in Algerije kent het als een ware nachtmerrie. Maar ik had geleerd om door te

zetten. Ik wist: succes gaat niet alleen over goede cijfers, maar vooral over discipline,

doorzettingsvermogen en nooit opgeven.

De geneeskunde heeft ook mijn kijk op het leven veranderd. Elke dag was een nieuwe

uitdaging, en mijn ziel vond kracht in een simpele glimlach van een chronisch zieke of de

dankbaarheid van een terminale patiënt. Ik heb mezelf beloofd om mezelf steeds hoge

doelen te stellen  en verder te kijken dan moeilijke omstandigheden, zodat ik er

kan zijn voor de mensen die mijn zorg nodig hebben.

Moeder worden: een compleet nieuw leven

En toen werd ik 8 jaar geleden moeder.

Alles veranderde. Opeens draaide mijn leven niet meer om examens en diploma’s, maar om

heel eenvoudige dingen – die toch moeilijk bleken.

Mijn eerste weken als moeder waren simpel: als de fles melk leeg was, was mijn dag

geslaagd. Mijn enige droom was een paar uur slaap zonder onderbroken te worden door

huilen, overgeven of luiers verschonen. Later veranderden mijn ambities weer: een leeg

bord, schone kleertjes, een rustige, blije en zindelijke  baby. Elke dag bracht een nieuwe

uitdaging.

Ongeveer een jaar na mijn eerste kind volgde de geboorte van mijn tweede kind. Toen mijn

kindjes ouder werden, kwam de volgende missie: structuur, een vast ritme. Maar één ding

kreeg ik maar niet voor elkaar: op tijd naar bed.

Als het 20:00 uur was en mijn kinderen waren nog wakker, sloot ik de ramen. Alsof de buren

me zouden veroordelen omdat mijn kinderen – de enige Nederlandse kinderen in de straat –

nog niet sliepen. Hoe hard ik het ook probeerde, ik faalde telkens weer. De avondrituelen

duurden veel te lang, en ze sliepen altijd later dan gepland.

En dan de allergrootste uitdaging: mijn kinderen in hun eigen bed laten slapen. Zeven jaar

lang probeerde ik het… en zeven jaar lang mislukte het. Hoeveel boeken ik ook las, hoeveel

adviezen ik kreeg, kleine voetjes kwamen altijd weer naar mijn bed geslopen. Maar eerlijk?

Het waren ook zeven jaar van gestolen knuffels en warme, zachte momentjes samen.

De Nederlandse taal: mijn sleutel tot integratie

Naast moeder zijn, wilde ik ook mezelf blijven ontwikkelen. Me thuis voelen in Nederland was

niet makkelijk. De sleutel? De taal leren.

In het begin klonk Nederlands voor mij als een verzameling rare klanken. Maar ik zette door.

Elke nieuwe zin, elk goed uitgesproken woord bracht me dichter bij mijn doel.

Op een dag keek mijn vierjarige zoon me stralend aan en zei:

“Mama, ik ben trots op jou. Vandaag heb je de hele dag Nederlands gepraat”

Dat ene zinnetje… het voelde groter dan al mijn diploma’s en successen.

Dankzij de taal kon ik veel andere uitdagingen aangaan: de inburgeringstoets, de Algemene

Kennis- en Vaardighedentoets, de BeroepsInhoudelijke toets,... enz. Een eindeloze reeks

examens en beproevingen.

De Lidl-knuffels: een onverwachte strijd

Toen ik bezig was met mijn strijd om weer arts te worden in Nederland, probeerde ik ook mijn

kinderen te beschermen tegen de consumptiecultuur van de westerse landen. Maar eerlijk? Voor die test ben ik compleet gezakt.

Elk jaar in april is mijn grootste missie: alle Lidl-knuffels verzamelen. Dit jaar was het op

de laatste dag van de actie, en we misten er nog één: de stier.

Paniek. Maar de kinderen gingen gerust en vol vertrouwen naar school: vandaag krijgen we

de stier.

Ik deed extra boodschappen die ik niet nodig had, alleen om de laatste zegels te

verzamelen. Maar toen… grote schok: de stier was uitverkocht! Iik kreeg bijna een

hartstilstand. 

Ik sprong op mijn fiets, door de stromende regen, en reed naar een andere Lidl aan de

andere kant van de stad. En ja hoor, daar was hij! Mijn hart maakte een sprongetje van

blijdschap.

Ik haalde mijn kinderen op eerder dan normaal op bij de BSO, blij en trots en wilde ik mijn overwinning van de dag met hen delen : “IK HEB HEM!!“

Cylian klapte in zijn handjes: “Bravo maman! Ik zei het toch, je kan alles! Je bent de

Beste”

Mijn hart zwol van trots.

Maar toen ik thuis kwam, dacht ik: Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ik beloofde mezelf: dit

doe ik niet meer.

Een paar weken later zat ik echter alweer in de oudergroep, op zoek naar de ontbrekende

Freek Vonk-kaarten van de spaaractie van Albert Heijn. Maar dit keer was ik gerustgesteld –

ik was niet de enige. De oudergroep bleek een soort ruilmarkt voor alle Freek Vonk-spaaractiekaartjes!

Een nieuwe ik in een nieuw land: 

Acht jaar geleden was ik een ambitieuze vrouw in een ander land, waar alles mogelijk leek zolang de zon scheen. Nu ben ik moeder, woon ik opnieuw in Nederland (waar de zon schaars is) en ben ik nog steeds bezig mijn plek te vinden in deze samenleving. Gelukkig heb ik mijn dromen en doelen nog steeds, ondanks de obstakels die ik heb overwonnen – en nog steeds tegenkom – terwijl ik het moederschap combineer met het leven in een cultuur die niet de mijne is.

Maar Aris en Cylian zijn nu mijn zon.

Toch ben ik stiekem benieuwd naar de spaaractie van Lidl dit jaar!