Als je als arts in Nederland werkt, krijg je te maken met het behandelbeleid. Heb je het behandelbeleid met de patiënt besproken? Heb je het aangepast? Het is belangrijk om te realiseren dat zonder een behandelbeleid een patiënt niet naar de afdeling kan.
In het begin dacht ik dat ik het behandelbeleid wel had besproken: opname, starten van bloedverdunners, een MRI, en meer. Maar in Nederland bedoelen we iets anders met behandelbeleid. Het gaat niet om medische handelingen, dat is een gewone opnamebeleid .
maar het gaat om de wensen van de patiënt. Mocht er iets gebeuren, dan zorgen we ervoor dat alleen de gekozen behandelingen worden uitgevoerd en dat patiënten geen zinloze medische ingrepen ondergaan.
In het begin vond ik dit erg vreemd. Ik had moeite om dit aan patiënten uit te leggen, vooral omdat ik het in het Nederlands moest doen, ik was met name bang dat ik in een zoń delicate situatie bot over zou komen.
Het voelde alsof ik tijdens het gesprek me verontschuldigen moest , “ik vraag dit niet omdat ik u niet wil reanimeren want ik vind u te oud of te ziek, ik bespreek het nu anders zou de bedcoördinator de opname niet regelen”.
"Ik was altijd opgelucht als patiënten van de SEH naar huis konden, omdat ik dan geen behandelbeleid hoefde te bespreken."
In het begin deed ik alles om dit gesprek te vermijden, tot ik er meer mee in vrede kwam. JA JA !!! Het kost tijd en energie om je aan te passen aan de Nederlandse manier van werken, wat een van de redenen is waarom ik nog niet genaturaliseerd ben.
Een keer had ik een patiënt uit een buurland, dus ik kon zijn taal goed spreken. Dit maakte hem een goede kandidaat om het behandelbeleid gesprek te oefenen. Ik legde netjes de diagnose, de reden van de opname en het verdere beleid uit. Daarna vroeg ik naar zijn wensen qua behandel beleid. en ik ging ik het lijstje door zoals het in het EPD staat. Toen ik vroeg of hij bij reanimatie wilde worden gereanimeerd, moest hij lachen en zei met humor in zijn eigen taal: "het wordt gevaalijk in nederland, nu worden wij gewoon dood gelaten." Hij zei tegen zijn partner: “Vrouwtje, het is tijd om terug te gaan naar T….” Daarna over beademen vroeg hij, "Bent u van plan me te laten stikken??? " Gelukkig was het alleen maar humor, en we kwamen tot een volledig behandelbeleid. Uiteindelijk zei hij: "Ik wil wat nodig is, mochten er complicatie optredendan wil ik geen kasplantje worden "
Maar wat is nodig? Het is niet altijd eenvoudig. In onze landen, in ieder geval in het mijne, is er geen behandelbeleid of protocol om te volgen. De beslissingen worden zeker op medische gronden genomen, maar bij IC-opnames moesten we vaak keuzes maken tussen patiënten. Jonge patiënten kregen vaak de voorkeur. Ik heb meegemaakt dat patiënten niet naar de IC konden omdat er geen plek was, terwijl een jongere patiënt wel naar de IC mocht. Dergelijke situaties kunnen je nog lang bijblijven.
Ik herinner me dat een oude vrouw van ongeveer 80 jaar naar de SEH werd gebracht met een acute aandoening. Voordat we goed begrepen wat er aan de hand was, had ze geen hartactiviteit meer. We moesten meteen BLS (Basis Life Support) starten, en het SIT-team werd gebeld. Na een paar minuten reanimatie riep haar partner: "Stop, stop!" Maar niemand luisterde en de reanimatie ging door, ook al waren waarschijnlijk alle ribben gebroken. Hij bleef schreeuwen dat we moesten stoppen, maar niemand luisterde. Hij viel ons aan, begon te schreeuwen en te slaan, en hij stortte zich op haar lichaam, terwijl hij huilde en haar bedekte.
Uiteindelijk hadden we besloten te stoppen, maar het SIT-team moest officieel beslissen of de reanimatie mocht worden stopgezet of niet. Toen zeiden ze dat we moesten stoppen. We wisten aanvankelijk niets over deze patiënt, haar voorgeschiedenis, en zeker niet over haar wensen en we hebben de wensen van haar partner niet gerespecteerd.
Ik had echt willen weten wat de wensen van de patiënt en haar familie waren en hoe ver we deze wensen respecteren. Dit zou ik graag meer aandacht geven.
Een andere situatie was met een patiënt met ALS die last had van respiratoire insufficiëntie en voor wie intubatie was geïndiceerd. In overleg met de IC werd de indicatie afgewezen met het argument: "Als ik hem ga intuberen, krijg ik hem nooit meer uit de IC." "Hij zou een plek bezetten voor onbepaalde tijd voor een patiënt met een betere prognose." In het begin had ik moeite om dit aan de patiënt terug te koppelen. Tot mijn verbazing accepteerde de patiënt dit beter dan ik had verwacht. Het was net voor een religieus feest, en we besloten dat hij voor de laatste keer het feest met zijn familie zou vieren en nooit meer terug naar het ziekenhuis zou gaan, zelfs niet bij complicaties. Dit noem ik zelf "neem mee naar huis beleid ".
Twee weken later kwam ik zijn zoon tegen, en hij vertelde dat zijn vader was overleden en dat ze erg dankbaar waren. Dus we hebben wel degelijk een behandelbeleid C. ook al noemen we het misschien niet zo.
En omdat het niet zo wordt verwoord, gaat het vaak mis en leidt het tot onnodige reanimaties of behandelingen. Niet iedereen bij ons heeft een code A; een code B of C wordt vaak op medische gronden besloten, maar de patiënten zijn vaak ook in vrede met die beslissing, ook al noemen we het niet zo.
Als wij ook een duidelijk beleid hadden, zou de zorg verbeteren. Er zou meer aandacht zijn voor palliatieve zorg en minder zinloze handelingen en ingrepen. Dit zou de kwaliteit van zorg in onze landen verbeteren.
Waarom hebben buitenlandse hulpverleners en patiënten vaak moeite met het behandelbeleid in Nederland? Waarom zien zij een "code B" vaak als een gebrek in de zorg? Dit komt waarschijnlijk door de manier waarop deze boodschap aan hen wordt overgebracht, maar dat moet ik nog beter proberen te begrijpen.
Nu ben ik een groot voorstander van het Nederlandse behandelbeleid. Ik zou graag een onderzoek willen uitvoeren in mijn land en mogelijk ook in andere landen om de grondslagen van het behandelbeleid beter te begrijpen, zodat we het op een respectvolle manier kunnen introduceren, met aandacht voor onze eigen cultuur.
M.G
Reactie plaatsen
Reacties